Brinkhuis Blog van Willem Jan van den Brink

In het Brinkhuis Blog lees je inteviews van Willem Jan van den Brink met bijzondere gasten, medewerkers of vrijwilligers in het Brinkhuis. Dit keer een gesprek met Ton Kortlandt – regelmatig te gast in onze Foyer.

“Veel leuker dan een café” – Een gesprek met Ton Kortlandt in het Brinkhuis

Laren, donderdag 24 april 2025 – interview door Willem Jan van den Brink

Wie regelmatig in het Brinkhuis in Laren komt, heeft hem vast wel eens gezien: Ton Kortlandt, altijd goedgemutst, met een koffie, een cryptogram en soms een Belgisch biertje. “Daar is alle gelegenheid voor,” zegt hij met een glimlach. Ton is 79, woont inmiddels vier jaar in Laren, en noemt het Brinkhuis zijn tweede huiskamer.

Van Zeist naar Laren via Bussum

Ton is geboren in Zeist en belandde uiteindelijk in het Gooi. Zijn vrouw, van oorsprong een Bussumse, moest eerst weinig van Laren hebben. “Maar toen er op de Kloosterweg een charmant huis te koop kwam, was ze direct om.” Sindsdien voelen ze zich er thuis.

Geen copywriter, wel veel verhalen

In zijn werkzame leven had Ton een bonte verzameling banen. Ooit droomde hij ervan copywriter te worden – “maar dat kwam er nooit van.” In plaats daarvan vertaalde hij films, verzorgde ondertitels voor een filmverhuurkantoor en werkte als set dresser bij het NOB, de facilitaire dienst van de publieke omroep. Later kwam hij terecht bij het chique Amsterdamse hotel The Grand, waar hij in verschillende functies werkte. “Ik heb daar veel interessante – en soms behoorlijk veeleisende – gasten ontmoet.”

Drie dochters en een filmverzamelaar

Ton is vader van drie dochters en trotse opa van meerdere kleinkinderen – de jongste is pas twee. Zijn grote passie? Film. Boven zijn garage heeft hij een heuse filmkamer ingericht, met een indrukwekkende collectie van maar liefst 800 dvd’s. “Van James Bond tot Tarantino, en van klassieke westerns tot Franse drama’s – ik hou van afwisseling.”

Een plek om te blijven

Drie jaar geleden wandelde Ton toevallig het Brinkhuis binnen. “En ik ben eigenlijk nooit meer weggegaan.” Hij waardeert de sfeer, het gezelschap en de medewerkers. “Wat me opvalt? De mensen zijn gemotiveerd. Hier heerst een fijne energie.” Je vindt hem er één tot drie keer per week – voor koffie, een puzzel en een goed gesprek.

Tot slot: een motto?

Ton hoeft er niet lang over na te denken: “Je moet doen wat je leuk vindt.” En precies dat lijkt hij ook te doen.