In het Brinkhuis Blog plaatsen we ingezonden blogs over het Brinkhuis. Dit keer een artikel van Robert Hooijberg over een dame uit Hilversum.  Robert Hooijberg start een opleiding in journalistiek en is vrijwilliger bij het Brinkhuis. Robert schrijft regelmatig over de contacten die hij heeft met bezoekers van het Larense gemeenschapshuis.

Ook een artikel op deze site? Inzendingen kunt u sturen naar publiciteit@hartvanlaren.nl

Een mevrouw uit Hilversum

Een mevrouw bestelde een thee en ging even lekker bij het raam zitten met de zon in de rug. Ze bleek 75 te zijn en in Hilversum te wonen. “In Hilversum heb je niet van dit soort plekken behalve dan het Filmtheater. Ja daar zou ik ook voor een kopje thee naartoe kunnen gaan, maar dat doe ik dus nooit”, zei ze met een glimlach. “Ik kom altijd hierheen!”. Ze vertelde dat ze de sfeer hier leuk vindt en dat je hier ook lekker buiten kunt zitten.

Ze vervolgde ronduit over haar leven: “Ik mocht van mijn ouders nooit studeren, meisjes hoeven niet te studeren toch?” “Ja waardeloos natuurlijk, ik wilde de verpleging in, bij de Milva, ken je dat? Ik kende dat niet maar het bleek de vrouwelijke tak van de Marine te zijn. Ze vertelde verder dat ze twee kinderen heeft en dat die wel mochten studeren maar op een gegeven moment allebei gestopt zijn. “Ja aan de ene kant vond ik dat jammer maar ze hoeven geen dingen te doen omdat ik ze niet mocht.”

Levenslessen

Op dit moment is ze nog steeds aan het werk bij een veilinghuis, ze staat daar 3 a 4 dagen per 2 maanden klanten te helpen bij kijkdagen. Ze vertelde dat ze al vanaf haar 14 werkte. Toen ik haar vroeg wat ze mij als levensles zou meegeven kwam ze met het volgende: “Je kunt je heel goed druk maken over dingen van het moment, maar er hoeft maar dit, – ze knipt in haar vingers -, te gebeuren en dan ziet je leven er al weer anders uit. Dat is net als je heel erg hoofdpijn hebt en je stoot ineens je teen, dan gaat eerst al je aandacht naar je teen en dan is het net alsof je geen hoofdpijn meer hebt.

Toen ik al bijna de ruimte uit was om weer naar huis te gaan wenkte ze mij zelf nog even: “Wat ik ook zou willen meegeven is dat je hoofd van alles kan wegredeneren maar dat je gevoel je nooit bedriegt” Ik bedankte haar vriendelijk en ging met een goed gevoel naar huis.